Aranita Brahaj perkthen nje Poezi te Nobelistes Louise Glück.

AVERNO

Ëndërrues shpirti në një cep

Tek skaji tjetër frikë për njerëz,

Vdekja përpirës-e gropë ndërmjet!!

Vajza të reja aty më pyesin

Nëse Averno është sigurt e qetë

Se ftohtë këtu, e shkojmë për Jug

Por jo për gjatë njëra nënqesh.

U them “sigurt” sa kudo gjetkë!

Dhe mirë ju vjen kur e dëgjojnë.

Por tash askund kjo botë s’rri qetë.

I hipën trenit edhe zhdukesh,

Në xham shkruan emrin por s’dimë a je.

Se vende ka kudo si ky

Vende ku shkon si vajzë e re

E s’kthesh më kurrë nga andej.

Si fushe e njomëz që flakë i vunë

Dhe vajza ikur

Mbase s’është më

E s’dimë as si, qysh e asgjë.

Në pamë ca shkrumb

U dogj një fushë.

E pam me sy, të djegur, thatë.

Për vajzën themi ish, po a është

Se kështu është jeta

Pafat i saj

Por vajzat lumtur Jugun ëndërrojë …

Nga brenda thërras mos shko rri larg.

Ato emrat shkruajnë në xham

Po ikni vajza me mënd po flas

Po ikni veç emra lini nga Pas.

*   * *

V.O. Averno, poezi e Louise Glück, Poete Amerikane fituese  çmimit Nobel në Letërsi, 2020.

Shqipërimi eshte bere në pak minuta. Titulli mund të ishte përshtatur në Shqip edhe si Otranto, Shkëmbi i Vajës, Pafati i Saj.

Hera e fundit që kam shqipëruar një tekst letrar daton 1998 (student). Krejtësisht amatore dhe e pa ushtruar, mirëpres edhe përmirësim rreshti apo strofe.

Në njohuritë e mia Louise është një autore e panjohur në gjuhën Shqip-e.

(A. B.)